امروز پس از مدت ها به این وبلاگ سر زدم. دیگه اون آدم سابق نیستم تا اندازه ای و خوندن مطالبم هم برای خودم خنده دار بود. گاهی موقع خوندنشون و خوندن کامنت های دوستان، دلگیر شدم چون حالا دیگه انقدر با هم نیستیم. بعضی هم وبلاگاشونو بسته ان و امیدوارم الان زندگی خوبی پر از شادی داشته باشن.
این وبلاگا گاهی احساسو بازی میدن، البته حقایقی هستن و یاد گذشته ها که به این مکتوبی بعد از سال ها جلوی روی آدمه، واقعا روح را تحت تاثیر قرار میدن. گاهی حتی میشینی و برای مطالب کسی که نمیشناسیش و سالهای دور گذشته مطلبی نوشته و الان دیگه ازش خبری نیست گریه میکنی.
رفتن، طبیعتی برای ما انسان هاست و امیدوارم همه ما با شادی بریم.
اگر این مطلب منو میخونید و حس منو دارید، ازتون میخوام به بدی یک موضوع فکر نکنید، خوبیهاشو ببینید. به امید خدا همه ما راه درستی بریم و پیشرفت بکنیم.
به س و موبلندم ... اخگر سلام میکنم و برای همشون آرزوی سلامتی و شادی دارم.
البته خواستم سایتمو هم معرفی کنم.